PROGRAM SPOŁECZNY „19 DNI BEZ PRZEMOCY”
ROK SZKOLNY 2022/2023
SP 195
„Naszym marzeniem jest tworzenie świata,
w którym nie ma przemocy wobec dzieci i młodzieży…”
Co roku przez 19 pierwszych dni listopada Fundacja po DRUGIE we współpracy z innymi organizacjami, instytucjami, placówkami pracującymi z dziećmi i młodzieżą bierze udział w światowej kampanii 19 dni przeciwko przemocy i krzywdzeniu dzieci i młodzieży. Kampania rozgrywa się na wszystkich kontynentach, we wszystkich krajach świata. Na początku listopada mówimy o prawach dziecka, godności, szacunku, bezpieczeństwie, wolności. Przypominamy i uczymy się o tych wartościach, które są niezbędne do prawidłowego rozwoju i dobrego życia.
Autorem światowej kampanii jest Women’s World Summit Foundation i co roku zaprasza do współpracy wszystkich tych, którzy chcą, by świat dzieci i młodzieży był wolny od przemocy.
Symbolem kampanii jest pomarańczowa wstążka. Pomarańczowy, to kolor ostrzegawczy. Prowadzone w ramach kampanii działania mają ostrzegać. Zwracać uwagę. Uczyć widzieć więcej i lepiej.
RAZEM jest 241 podmiotów z całej Polski!!!
Koalicjanci:
.
Założenia programu:
Placówki, instytucje, organizacje pozarządowe w swoich środowiskach lokalnych przygotowują działania o charakterze edukacyjnym, którym motywem przewodnim jest budowanie prawidłowych postaw wobec przemocy, uwrażliwianie uczestników i wyposażanie ich w narzędzia niezbędne do właściwego reagowania na przemoc oraz szukania pomocy. Formuła wydarzeń może mieć dowolny charakter (warsztaty, konkursy, wystawy, pogadanki). W celu ich przeprowadzenia uczestnicy kampanii mogą nawiązywać lokalną współpracę i razem z innymi podmiotami działać na rzecz budowania świata bez przemocy.
Cele programu:
Przeciwdziałanie przemocy w polskich szkołach przez zwiększenie świadomości problemu, zmianę postaw wobec przemocy.
Uświadomienie problemu przemocy, pokazanie uczniom, że nie trzeba się na nią godzić; Aktywizowanie do wspólnego działania wszystkich uczestników społeczności szkolnej
Angażowanie społeczności szkolnej do przeciwdziałania przemocy i agresji;
Uczestnicy programu: Uczniowie SP 195
Realizatorzy programu na terenie szkoły:
Psycholog szkolny; Pedagog szkolny, Wychowawcy, Nauczyciele,
Koordynator: Edyta Radzikowska
Kampania 19 dni bez przemocy...Całe życie bez przemocy
Przemoc i agresja, terminy znane wszystkim bez wyjątku. Czyny, słowa, izolacja, odrzucenie. Mocno traumatyzujące, szczególnie w okresie dzieciństwa bo to ono odciska piętno na dalsze życie człowieka, na jego dorosłość, postrzeganie świata, zachowanie, postępowanie, relacje z bliskimi oraz społeczne. Doświadczając przemocy i agresji, przede wszystkim od najbliższych niesie za sobą poważne konsekwencje i przekłada się na jakość życia osoby doznającej tego aktu. Już nic nie jest takie jak dawniej, świat wydaje sie być zagrażającym a walka o przetrwanie nie rzadko kończy się depresją i targnięciem się na siebie., bo jak można akceptować siebie, skoro bliscy, rówieśnicy tego nie robią.
Dorośli często zapominają, że również byli dziećmi. Być może sami doświadczali krzywdy. Zatem dlaczego zapominamy o tym? Ponieważ wykształcił się już w nas schemat myślowy. Chcemy czegoś lepszego dla dziecka, uważamy, że kiedy porównamy go do kogoś, albo przedstawimy ponurą wizję przyszłości, ukarzemy czy zaczniemy ignorować, czegoś się nauczy. Coś pojmie, co w naszym przekonaniu, powinno wiedzieć od samego początku bądź po kolejnym błędzie. Zaniedbanie i przemoc zwykle niosą świadomość czynów i słów, są pewnego rodzaju strategią dorosłych. Z czego wynikają? Zwykle z własnych traumatycznych doświadczeń ( bo przecież, ja też tak miałem i żyję), braku możliwości otworzenia się, bo nie wiem komu zaufać i czy ktoś mnie zrozumie i nie oceni. Przyjmujemy wzorce wielopokoleniowe, wierząc że są słuszne i jedyne (sztywność myślenia). Schematy, które ciążą, ale są znane i akceptowalne. Tajemnicy rodzin. Braku wiedzy o etapach rozwoju człowieka, braku świadomości, idealizacji siebie, stosowania usprawiedliwień.
Potrzeby które nie są zaspakajane w dzieciństwie, a mowa tu o potrzebach takich jak poczucie bezpieczeństwa, miłość, akceptacja, przynależność, realizacja, uznanie, dowartościowanie, wskazywanie możliwości rozwoju, potrzeby emocjonalne, fizyczne, bytowe, muszą być w jakiś sposób zaspokojone by powstał konsonans. Pewnego rodzaju równowaga. Gdzie tą potrzebę zaspokoi człowiek/. Tam gdzie znajdzie akceptację swojej osoby, wyrażą emocje, wzbudzą respekt, dostaną poklask, wyżyją się. Uczucia które są poza obszarem dostępności od bliskich, chłód emocjonalny przysparza cierpienia i chęci skrzywdzenia kogoś, kto wydaje się być słabszym, łatwym celem. Poza odrzuceniem emocjonalnym, dzieci czy młodzież mogą mierzyć się z wrogością fizyczną. Noszą na sobie znamiona złości. Siniaki, zadrapania. Przemoc fizyczna wpływa na cały układ nerwowy ofiary przemocy, procesy neurobiologiczne. Pozostawiają trwały ślad w psychice, odejmują wartość siebie, prowadzą do zaburzeń psychicznych, braku adekwatnego reagowania na bodźce stresowe. Wywołują lęki. Może nastąpić opóźniony rozwój mowy, mały przyrost wzrostu, jąkanie, moczenie. Dzieci które są świadkami przemocy reagują dokładnie tak samo, jakby jej doświadczały. Uczą się, że to czego doświadczają jest naturalną reakcją na sytuację w jakiej się znajdą. Empatia zmniejsza się wraz z wiekiem, zatem u niektórych może nastąpić znacznie szybciej. Przemoc czy zaniedbanie pustoszy świat prawidłowych relacji i więzi. Prowadzi do zaburzeń rozwoju. Poważnych skutków i nieadekwatnych reakcji. Próby wyrażenia własnych emocji, spotykają się z rezygnacją, dezorientacją, zawieszeniem siebie w próżni. Dlaczego? Bo każdy człowiek przecież radzi sobie, lepiej, gorzej, ale sobie radzi. Nie ma osoby na tym świecie, która by sobie nie radziła. Tylko, czy zasoby którymi dysponuje są społecznie akceptowalne, bo w jednym miejscu tak a w innym nie. Co wybrać? Tu czy tam? Wybór jest jeden. Wybrać to co bardziej znane. Trzeba przetrwać, stworzyć mechanizm obronny, który wraz z wiekiem utraci swoją ważność, a na jego miejsce musi przyjść inny. Krzywdzone dzieci obwiniają siebie. Bo kogo innego? Często zakładają maski, które w jakiś sposób pozwolą uzyskać im to czego pragną. Na jak długo? Dla każdego ten czas jest inny, podlega modyfikacji. Dziecko, młodzież, dorosły może być jednocześnie w roli ofiary i sprawcy. Nic nie przywróci po raz drugi dzieciństwa. Drugi taki sam dzień nie pojawi się, nie przeżyjemy go z taka sama intensywnością i emocjami. Reagujmy zawsze. Zatrzymajmy się, przyjrzyjmy sytuacjom, rozejrzyjmy się wokół. Mamy zawsze możliwość by zmieniać to na co posiadamy wpływ.
Edyta Radzikowska
psycholog
"Dziecko chce być dobre. Jeśli nie umie – naucz, jeśli nie wie – wytłumacz, jeśli nie może – pomóż."
04-526 Warszawa
Króla Maciusia 5
sp195@eduwarszawa.pl
22 2771001
